Οι «Κλέφτες Καταστημάτων» (καθόλου τυχαία η παρόμοια μετάφραση με τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» του Βιτόριο Ντε Σίκα) κέρδισε τα στοιχήματα και με το ελληνικό κοινό. Το ζεστό, πανανθρώπινο δράμα του Χιροκάζου Κορε-Εντα που «έκλεψε» το Χρυσό Φοίνικα από τον ανταγωνισμό στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών κι έκλεψε και τις καρδιές μας είναι μία ψιθυριστή, μικρή ταινία με τεράστια ψυχή, όπου ο Ιάπωνας ουμανιστής σκηνοθέτης παρουσίαζει μία άλλη όψη των κλεμμένων στιγμών στη ζωή και στο σινεμά και μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις προκαταλήψεις μας.
Θυμηθείτε: την κριτική του Flix για τους «Κλέφτες Καταστημάτων»
Ο Κορε-Εντα είναι μάστορας. Κατασκευάζει μία φαινομενικά αβίαστα νατουραλιστική ταινία, γεμάτη από ζεστασιά, αλήθεια και ειλικρίνεια, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Το σύνολο είναι το άρθροισμα πολλών μικρών λεπτομερειών. Ενας ολόκληρος κόσμος που έχει χτιστεί με προσοχή κι αποτελείται από ήρωες που κουβαλούν το παρελθόν τους (ακόμα κι αν δεν μας το πουν ποτέ) και αντικείμενα που έχουν λόγο και συναισθηματική αξία (ακόμα κι αν δεν χαρούν το κοντινό τους).
Διαβάστε εδώ: την συνέντευξη του Flix με τον Χιροκάζου Κόρε-Εντα για τους «Κλέφτες Καταστημάτων»
Ακολουθώντας (ακόμα και υποσυνείδητα) τη σχολή του μεγάλου Ιάπωνα auteur Γιασουτζίρο Οζου, o Koρε-Εντα μας εισάγει σε σπίτια, τόπους, περιβάλλοντα που παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη συναισθηματική ευφυΐα της ταινίας. Από τη χρωματική παλέτα (ένα λουλούδι, ένα παιδικό παιχνίδι, η μπλούζα της γιαγιάς) μέχρι τον τρόπο που η κάμερα κάθεται χαμηλά στο τραπέζι των ηρώων όταν μοιράζονται το «κλεμμένο» γεύμα τους, όλα είναι φιλόξενα, οικεία, τρυφερά. Οχι μόνο δεν τους κρίνουμε, μοιραζόμαστε κι εμείς το φαγητό μαζί τους.
Ξεκίνησα την καριέρα μου γυρίζοντας ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση. Εμαθα, λοιπόν, πρώτα να παρατηρώ. Να μελετώ, να ακούω, να μη βιάζομαι για συμπεράσματα, να μην πιστεύω ότι ξέρω πραγματικά τα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι. Ακόμα και στα κινηματογραφικά μου σετ λοιπόν, μού είναι πολύ πιο σημαντικό να ανακαλύπτω συνεχώς την αλήθεια της στιγμής, από το να την κατασκευάζω...»
Το Flix εξασφάλισε μία σειρά backstage φωτογραφιών που εστιάζουν σε μερικές από τις λεπτομέρειες του κόσμου της ταινίας. Δεν είναι props, δεν είναι design, δεν είναι σκηνικό. Το περιβάλλον του Κορε-Εντα έχει κι αυτό μια μεγάλη καρδιά που χτυπά δυνατά.
Απολαύστε τις:
Δεν ήθελα να κάνω μία ταινία που να εξωραΐζει τη φτώχεια. Δεν ήθελα την κινηματογραφική εικόνα να κρίνει αυτούς τους ανθρώπους. Ηθελα, αντιθέτως, να δείχνει την αγάπη και τις στιγμές χαράς τους. Δεν είναι η ζωή τους λιγότερο άξια αγάπης κι ευτυχίας. Γιατί η καθημερινότητα να μην είναι ένα φιλμικό ποίημα;»
Μεγάλωσα σε ένα μικρότερο ακόμα σπίτι από αυτό της οικογένειας της ταινίας. Ηταν ένα μικρό διαμέρισμα και το μοιραζόμασταν 6 άνθρωποι - το δωμάτιό μου ήταν η ντουλάπα μου, όπως και του μικρού αγοριού στην ταινία. Εκεί διάβαζα, εκεί ζωγράφιζα, από το ανοιχτό φύλλο της β παρατηρούσα την οικογένειά μου κάθε μέρα. Ηταν το κάστρο μου η ντουλάπα μου...»
Με ενδιαφέρει η επικοινωνία, θεωρώ τον κόσμο μας ένα κι όλους μας συγκάτοικους. Οπότε ναι, το σινεμά μου θέλω να ανοίγει έναν κοινωνικό και πολιτικό διάλογο. Το έχω, και προσωπικά, μεγάλη ανάγκη.»
Διαβάστε περισσότερα:
